بحران جهانی آب: آیا فناوری‌های محلی می‌توانند راهکار مناسبی باشند؟ + جدید
کنفرانس آب سازمان ملل متحد که مارس امسال برای اولین بار در تقریباً ۵۰ سال گذشته در شهر نیویورک برگزار شد، ایجاد هیچ‌گونه توافق‌نامه‌ی الزام‌آوری را در پی نداشت، اما زنگ خطری را برای جهانیان به صدا درآورد: بحران آب رو به وخامت است و به توجه فوری نیاز دارد.
به گزارش نیچر، سازمان بهداشت جهانی (WHO) و آژانس کودکان سازمان ملل متحد (UNICEF) در ماه ژوئیه گزارش دادند که تا سال گذشته حدود ۲٫۲ میلیارد نفر هنوز به آب آشامیدنی سالم دسترسی نداشتند و حدود ۶۵۳ میلیون نفر از امکانات لازم برای شست‌وشوی دست در خانه‌هایشان بی‌بهره بودند.
چاره‌جویی برای رفع این مشکلات یکی از هدف‌های ششمین بند از سند اهداف توسعه پایدار در مجمع عمومی سازمان ملل متحد (SDG) است: «تضمین در دسترس قرار گرفتن و مدیریت پایدار آب و فاضلاب برای همه تا سال ۲۰۳۰».
وقتی اهداف توسعه پایدار راه‌اندازی شد، این خوش‌بینی وجود داشت که می‌توان به اهداف آبی دست یافت و البته پیشرفت‌هایی نیز حاصل شد. از سال ۲۰۰۰، دو میلیارد نفر به آمار افرادی که به آب آشامیدنی سالم دسترسی پیدا کرده‌اند، اضافه شده است و تا سال ۲۰۲۰، فاضلاب حدود ۵۶ درصد از کل خانوارها تصفیه می‌شود.
اما در مجموع پیشرفت با سرعت کافی حاصل نشده است و در اوایل سال ۲۰۱۸، سازمان آب وابسته به سازمان ملل که امور مربوط به آب و فاضلاب را هماهنگ می‌کند، هشدار داد که جهان در مسیر درستی قرار ندارد. چه در سطح ملی و چه در سطح جهانی، کشورها این هدف را در اولویت قرار نمی‌دهند. براساس برآوردهای سازمان ملل، برای دستیابی به ششمین هدف از اهداف توسعه پایدار، جهان باید تا سال ۲۰۳۰ سالانه ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه کند. این هزینه عمدتاً باید به قاره‌های آسیا و آفریقا و مناطقی که بیشترین تعداد افراد محروم از آب آشامیدنی سالم را دارند، اختصاص یابد.
در حال حاضر بودجه‌ی معاونت توسعه بین‌المللی پروژه‌های آبی حدود نُه میلیارد دلار در سال است و از سال ۲۰۱۷ کاهش یافته است. در صورت فقدان استراتژی سیاستی، آزمایش و اجرای پروژه‌های تحقیقاتی در مقیاس بزرگ دشوار می‌شود. با این حال، اگر قرار باشد که دسترسی به آب پاک و فاضلاب به امری جهانی تبدیل شود، باید همین راهکارها را آزمایش کرد.
جوامعی که نسل‌درنسل با تنش آب دست و پنجه نرم کرده‌اند، نتایج دانش و نوآوری را برای دسترسی به آب به‌کار برده‌اند. اما در بهترین حالت، تلاش برای به اشتراک‌گذاری نظام‌مند تکنیک‌هایی که در مقیاس محلی کار می‌کنند، موفقیت نسبی داشته است؛ مانند جمع‌آوری آب از ابرها به وسیله‌ی تورهای غول‌پیکر مه‌گیر که در شیلی و پرو استفاده می‌شود، یا ذخیره کردن برف برای استفاده در دوره‌های خشک که در بخش‌هایی از چین انجام می شود.
